Tymczasowe aresztowanie według prawa niemieckiego
Tymczasowe aresztowanie według prawa niemieckiego – Untersuchungshaft im deutschen Recht
Areszt tymczasowy (die Untersuchungshaft / U-Haft) jest jednym ze środków zapobiegawczych, którego celem jest zapobieżenie ewentualnemu popełnieniu czynu przestępnego. Ponieważ jest to dość rygorystyczny środek, dlatego może o nim postanowić wyłącznie sędzia w [nakazie aresztowania][1]. Wydanie postanowienia następuje najczęściej przed ujęciem, do którego kompetencje ma niemiecka policja lub prokurator.
Paragraf 112 StPO (Strafprozessordnung)- niemieckiego kodeksu postępowania karnego w dużej mierze reguluje instytucję tymczasowego aresztowania.
W celu uniknięcia nadużywania tymczasowego aresztowania, kodeks przewiduje, że można je zastosować wobec osoby podejrzanego o popełnienie przestępstwa, o ile istnieje do tego ustawowo przewidziana podstawa.
warunki
Paragraf definiuje kolejno, kiedy powstaje podstawa dla aresztowania (Haftgrund). Jest tak, jeśli,
-> sprawca zbiegł lub się ukrywa;
-> istnieje niebezpieczeństwo, że sprawca może zbiec w czasie prowadzenia postępowania (Fluchtgefahr);
-> zachowanie sprawcy uzasadnia zastosowanie tymczasowego aresztowania, jeśli ten miałby niszczyć lub fałszować dowody, wpływać na świadków, współsprawców lub na biegłych, czy dopuszczać się innych podobnych zachowań (mataczenie), przez co mogłoby dojść to utrudnienia postępowania, a nawet nieujawnienia prawdy.
Co do zasady ustawodawca niemiecki ustanowił maksymalną długość tymczasowego aresztowania na 6 miesięcy. Wyższy Sąd Krajowy (Oberlandesgericht) może jednak ten okres przedłużyć z ważnych dla postępowania powodów.
Nie można postanowić o zastosowaniu tymczasowego aresztowania, jeśli środek ten byłby nieodpowiedni w stosunku do popełnionego czynu czy oczekiwanej kary, np. nie można go zastosować, jeśli ktoś dopuścił się kradzieży lizaka w sklepie spożywczym.
Niemiecka Kancelaria Prawna Andreasa Martina – Berlin – Szczecin.