Forma czynności prawnych w prawie niemieckim
Forma czynności prawnych w prawie niemieckim
W prawie niemieckim, podobnie jak w prawie polskim, istnieje generalna zasada wolności wyboru formy danej czynności prawnej. Przykładem mogą tu być: umowa kupna- sprzedaży rzeczy ruchomych (nie- nieruchomości), najem lokalu czy umowa o dzieło. W tych przypadkach umowy można zawrzeć ustnie i nie jest konieczna forma pisemna. Ma to znaczący wpływ na wygodę obrotu gospodarczego.
Jeśli jedna strona chciałaby na podstawie zawartej ustnie umowie wnieść przeciw drugiej skargę, musiałaby udowodnić, że umowa taka miała miejsce i że strony zawarły dwa zgodne oświadczenia woli. Prawo niemieckie dopuszcza różne sposoby dowodzenia, jak np. zeznania świadków, dokumenty, ekspertyzy rzeczoznawców etc.
BGB
Niemiecki kodeks cywilny przewiduje konieczność zachowania szczególnej formy czynności prawnej tylko w niektórych przypadkach. Jest to więc odstępstwo od zasady, że strony czynności mają swobodę jej wyboru. Dzieje się tak w przypadkach czynności nieodpłatnych czy szczególnie ryzykownych. Przykładem mogą tu być:
- obietnica darowizny (obowiązkowa forma notarialna)
- umowa kupna- sprzedaży nieruchmości (również obowiązek formy notarialnej)
- poręczenie (forma pisemna) czy
- wypowiedzenie umowy o pracę (forma pismna).
Prawo niemieckie przewiduje trzy formy szczególne. Są to:
- forma notarialna
- forma pisemna
- notarialne uwierzytelnienie.
Efektem niezachowania wymaganej formy czynności prawnej może być jej nieważność czy też niespowodowanie wymaganych przez strony skutków.