Unieważnienie umowy w prawie niemieckim
Unieważnienie umowy w prawie niemieckim
W ostatnich postach sporo miejsca zostało poświęcone na omówienie ogólnych warunków umów, formy czynności prawnej oraz kontroli klauzul umowy w prawie niemieckim. Kolejny sposób uznania czynności prawnej między stronami za nieważną został określony w paragrafach 134 i 138 niemieckiego kodeksu cywilnego (BGB).
§ 134 BGB
Paragraf 134 (Gesetzliches Verbot) zawiera zasadę, mówiącą o tym, że cała czynność prawna jest nieważna, jeśli treść tej czynności jest niezgodna z ustawowym zakazem. Zakazy zawierania pewnych umów określają dalsze ustawy, m.in. StGB. (Na marginesie warto wspomnieć, że znajduje się tu kolejny wyjątek od generalnej zasady swobody wyboru treści umów.) Jeśli jednak taka czynność prawna między stronami będzie mieć miejsce, nie odniesie ona oczekiwanego skutku i nie będzie ona wiązać stron. Nie będą z nich również dla stron wynikać żadne roszczenia.
§ 138 BGB
Paragraf 138 BGB (Sittenwidriges Rechtsgeschäft; Wucher__) określa sytuacje, kiedy czynności prawne są nieważne ze względu na ich niezgodność z dobrym zwyczajem. Dobry zwyczaj jest pojęciem nieścisłym (nie znajdziemy nigdzie jego definicji), a jego znaczenie określa się np. na podstawie charakteru umowy czy miejsca jej zawarcia. Dalej wymienione są okoliczności, w jakich powstanie czynności prawnej można uznać za sprzeczne ze zwyczajem. Są to w szczególności: sytuacja przymusowa strony, niedoświadczenie, brak obiektywnej oceny rzeczywistości, jeśli istnieje wyraźna i niekorzystna dysproporcja między świadczeniami stron. Katalog okoliczności nie jest jednak zamknięty i może być szerszy.
Więcej informacji na temat sposobów odstąpienia od umowy (pot. zerwania umowy) w Niemczech znajdą Państwo.